Zase je tu ta dušička
Správce mých webových stránek mě zahrnul takovými vymoženostmi, že je nemohu ani zdaleka všechny využít. Jednou z nich je možnost statisticky si ověřit veškeré údaje týkající se návštěvnosti. Ne, že bych mohl zjistit, že včera se dívala třeba Mařenka Koukolová a dneska Pepíček Umouněný, ne, to ne. V mých možnostech je pouze rozpoznat, z kterého prohlížeče a kolikrát byly tyto stránky otevírány. Můžete vidět počet zobrazení stránek, unikátních přístupů či samotnou návštěvnost, a to po hodinách, dnech i měsících. Ale daleko nejzábavnější je sledovat nejprohlíženější příspěvky. U fotografií to jsou samozřejmě ty Nové, neboť na ně je každý nejvíce zvědavý. Další pořadí zřetelně kopíruje kulturní úroveň národa: Erotika, Blondýny, Černý humor a Alkohol. Takový typicky český Kameňák.
Pokud se týče článků, povídek a fejetonů, tam zcela jasně vede úvaha 21 gramů (1500 návštěv) http://www.fotohaha.cz/clanky/blog/21-gramu.html , kde se jakousi humornou formou snažím pochopit a vysvětlit existenci lidské duše. A hle, ryze ateistický a proticírkevní národ se pojednou zajímá o případný posmrtný život. Ne o to, co se děje teď, všude okolo nás, mezi našimi přáteli, dokonce i mezi našimi nepřáteli, kteří kují v politice pikle o sto šest. Většinu občanů nezajímá, kam se tato země řítí, kam ji zlomyslně a škodolibě vede onen triumvirát nahoře (B+Z+F). Je nám tudíž jedno, co se pak stane s následně vyrabovanou a poničenou republikou, jen když my si budeme lebedit někde na pěkně načechraném obláčku.
Přátelé, nebude to asi tak jednoduché viz:http://www.fotohaha.cz/clanky/blog/velke-zklamani-z-meho-posmrtneho-zivota.html, ale přesto se s vámi znovu rád podělím o nejnovější výsledky bádání v této oficiální vědou opomíjené kategorii.
Mysteriózní kategorii tajemna.
Část I.
Co se děje s duší před narozením člověka?
Žádná vědecká práce, natož pseudovědecká, se neobejde bez nějaké té hypotézy. I dnes jich bude habaděj, neboť vědou nedokázané hypotézy jsou pro čtenářskou obec vůbec nejatraktivnější. Na otázku, kde jsou shromážděny duše před našpuntováním do člověka, najdete podrobnější odpověď ve druhé části. My se teď pouze spokojíme s konstatováním, že na seřadišti. Na takovém vícedimenziálním shromáždění duší. V nebeské čekárně. A zde probíhá něco jako burza životů. Duše se dohadují, čím by chtěly příště být, kam až se vyšplhat, jak si užít prostopášných darů lidství. Ty zkušenější dokážou i moudře poradit, čeho že se naopak vyvarovat a k čemu postupovat s nejvyšší opatrností. Zkrátka se vyjednává, kšeftuje a veksluje, až je tzv. smlouva o duši uzavřená.
Nevěříte?
Já sám bych si to nevymyslel, neboť čerpám z článku německé astroložky Marion D. March.
Podle ní Smlouva má usnadnit růst lidské duše po narození v hmotném těle. Aby se duše dokázala dostat na vyšší úroveň, musí se setkat i s negativními schopnostmi a následně se z nich poučit. Než se duše narodí společně s člověkem, musí podle Marion získat pokoru i se setkat s jinými dušemi, a tak začít zjišťovat, jak to u nás v životě chodí. Proč si ale duše vybírá i negativní zkušenosti a nic si nepamatujeme? Podle odborníků si duše neuvědomuje, jak moc je daná věc špatná stejně jako to je u dětí, kteří nerozumí spoustě věcem.
Tato poněkud šokující teorie vlastně naznačuje, že záchytné body našeho života jsou již před narozením předem určeny a záleží potom jenom na nás, jakými směry se v těchto klíčových okamžicích budeme ubírat.
Proto si z toho, co se odehraje před narozením, nic nepamatujeme, neb by nám to zabránilo ve vývinu a celkovém růstu.
A je jenom dobře, že si nic nepamatujeme, protože stačí si jenom představit to hemžení dušiček, přelézání, vzájemné prolínání a odstrkování a máte mindráky na celý skutečný život. Při troše fantazie vás tam vidím, jak se v tom davu tlačíte a nesměle šeptáte: „Já bych, prosím, chtěla být prezidentem.“
Jenže sotva to zakuňkáte, kde se vzala, tu se vzala jakási sobecká a nafoukaná duše, která vás hokejovým bodyčekem odpálkuje, načež tak dlouho buší do svých neviditelných prsou, až se odněkud shůry ozve dunivý hlas: „Ano, Milošku, ty budeš tím prezidentem. Ty jim ukážeš! Ty jim to osladíš, těm parchantům bezbožným!“
„Ano, ano, ano,“ slintá štěstím Milošek, načež vedlejší dušička, dušička Andrejko, si něco zapisuje do své složky a přikyvuje: „ANO, ANO, ANO, to budě dobrá akcia. Tu si nechám později agenturně zpracovať.“
A co vám zbývá, když vás již v době neexistence přeskočí dva takovíto prospěcháři. V době opravdové existence skončíte pravděpodobně umouněný v nějaké kolbence, pokud vám ji další dušička z prognosťáku (Vašík) nezruší. Proto je lepší nic si nepamatovat a pořád a pořád doufat, že bude líp.
Část II.
Kam duše odchází po smrti člověka?
I v této části samozřejmě vycházím z vědeckých prací světových kapacit. Sir Roger Penrose je profesorem matematiky na matematickém institutu univerzity v Oxfordu. V roce 1988 získal společně se Stephenem Hawkingem Wolfovu cenu za fyziku. Stuart Hameroff je profesorem na univerzitě v Arizoně a nejvíce se proslavil právě studiem vědomí. Ti ve své teorii tvrdí, že mozek je biologický počítač a lidské vědomí je program, který v tomto „počítači“ běží. A tento program neboli duše nepřestává fungovat ani po naší smrti. Na kvantové studii vědomí, která tyto závěry přinesla, pracují oba vědci od roku 1996. Podle teorie je duše uchovávána ve vláknitých strukturách mozkových buněk, které se nazývají mikrotubuly.
Teorie také říká, že jakmile lidé vstoupí do fáze známé jako klinická smrt, ztratí mikrotubuly nacházející se v mozku svůj kvantový stav, ale zároveň zachovají informaci, která je v nich uložená. Jinými slovy duše po smrti člověka nezemře, ale vrátí se do vesmíru.
„Řekněme, že srdce přestane bít, krev přestane proudit; mikrotubuly ztratí svůj kvantový stav. Kvantová informace uvnitř mikrotubul nebude zničena, nelze ji zničit, pouze se rozšíří a rozptýlí do vesmíru jako celku. Pokud je pacient resuscitován, oživen, vrátí se tato kvantová informace zpět do mikrotubul, načež pacient řekne: ‚Měl jsem prožitek blízké smrti.‘ Pokud se nepodaří pacienta oživit a zemře, je pravděpodobné, že tato kvantová informace může existovat mimo tělo, možná i nekonečně dlouho jako duše,“ řekl doktor Hameroff v dokumentu televizní stanice Science Channel. Kromě toho, že je podle nich duše pouhým programem, tito vědci tvrdí, že to, co lidé chápou pod pojmem vědomí, je ve skutečnosti výsledkem účinků „kvantové gravitace“ v těchto takzvaných „mikrotubulech“. Vědci tento proces pojmenovali „orchestrovaná objektivní redukce“ (Orch-OR).
Informace o ní publikují na své webové stránce.
Uf, vy, kdož jste se tímto odborným textem prokousali až sem, mi zajisté dáte za pravdu, že být vědcem je opravdu dřina. Pro ty, kteří přeskakovali, pečlivě text nestudovali, se pokusím o malé zestručnění.
Protože většina těch, již čtou tyto řádky, ještě řádně nezemřela, a tudíž nemůže oponovat, měla by brát zde předložená fakta za daná.
Že se duše rafinovaně ukrývá v jakýchsi mikrotubulech, je asi věc pochopitelná. Že se tyto vláknité struktury chovají dle zákonů kvantové fyziky, je velmi pravděpodobné. (Tzn., že mohou být střídavě hmotou i energií.) A že unikají do vesmíru? Kam by také měly unikat, že? Mne spíše uchvacuje myšlenka vesmíru naplněného různými dušemi, různými vědomími. A to nejenom pozemskými, vždyť i takoví ET mají mozek, mikrotubuly, duše. A všechny ty duše v tom nekonečném prostoru splynou v jednu velikou a supergeniální myšlenku, která nikdy nezahálí a stále něco plánuje, připravuje a následně kutí. Vždyť ona si již v dobách bezhmotných musela tento vesmír přizpůsobit, vytvořit množství zákonů fyzických i chemických, které vedly nejen ke vzniku života, ale i k jeho plánované evoluci.
Je tedy celkem logické, že čím více vzdělaných a ušlechtilých dušiček s touto myšlenkou splyne, tím bude naše budoucno lepší a příjemnější.
Proto je každý přibyvší hlas důležitý.
Nezapomeňte na to, kdybyste náhodou opravdu zemřeli.